Doordeweeks en snel: Libanese courgettes met tomaat en munt

Ik heb thuis een boek van een vrouw die haar tijd ver vooruit was met koken-van-het-seizoen en -uit-de-buurt. Dat is trouwens niet waar: ik heb het Renske voor haar verjaardag gegeven (zo goed is het!) maar vanwege de levertijd heeft ze even die van mij gekregen en ligt die van mij dus bij haar. Alice Waters is eigenares van Chez Panisse, een restaurant in San Fransisco waar David Lebovitz heeft gewerkt, waar ik een collega naartoe gestuurd heb ('En je moet hier naartoe, en hier.. Maar beter voor de lunch of je moet vanuit Amsterdam voor de avond reserveren.' 'Ben je daar ook geweest?' 'Nee, ik lees veel foodblogs...') die er razend enthousiast over was, en terecht, en waar ik tot slot heel graag eens naartoe wil alleen om hun geroosterde kip te eten.


Ze heeft dus een groentekookboek geschreven dat alle vieze receptenkaartjes van de Appie Heijn in één zwiepende klap van tafel veegt. Als je in de supermarkt staat, kijkt welke groente je wilt eten, afrekent en naar huis gaat vertelt zij je wat je met je Spartaanse spruiten kunt gaan maken (in plakjes snijden, aanbakken met olie, afblussen met kippenbouillon en inkoken tot de bouillon en de olie een emulsie zijn die een dressing zijn voor de spruitjes. Op smaak brengen met p&z en thijm. Dat is toch iets prachtigs?).


Ik heb inmiddels genoeg uit dat boek gekookt om in de supermarkt bij iedere groente een kaartenbakje in mijn hoofd uit te laten rollen waaruit ik kan kiezen. Nerd! Maar dat, mensen is wat ik zou wensen als ik mee zou doen aan een miss-verkiezing: dat iedereen doorheeft dat snel willen koken niet betekent dat je je aan de kaarten van de Appie hoeft te houden die je vijf verschillende potjes laten kopen terwijl je die niet nodig hebt.
Dat, en wereldvrede.


Libanese courgettes met tomaat en munt

Waarom is dit Libanees? Omdat mijn zus eens Libanees voor mijn vader, moeder, broer en mij gekookt heeft en dit één van de tien dingen was die ze op tafel toverde. Die kan koken joh! Dit recept komt trouwens niet uit mijn toffe boek, het is een recept dat je in je hoofd kunt opbergen bij de C van courgette.

Ingrediënten:

een teentje knoflook, in plakjes
een scheut olijfolie
een kleine courgette per persoon
per twee personen een blikje tomatenstukjes
zoveel gesnipperde munt als je kunt oppakken met duim, wijs- en middelvinger. Het gaat hier om precisie, mensen.



Bak de knoflook in de olie totdat hij bruin begint te worden. Blus af met de tomaten en breng aan de kook. Snijd de courgettes in dikke plakken (mijn beau vond de stukken te groot, ik niet) en doe ze bij de tomatensaus. Als je een heel grote pan hebt zoals wij hier moet je er nog wat water of bouillon bijdoen om de courgettes fatsoenlijk te kunnen koken: ze moeten een beetje onderstaan.


Maak intussen het zetmeelcomponent. Wij hebben dit gegeten als een stelletje ontzettende urban hippies: met volkoren bulghur. Je kunt er ook rijst bij eten of er een pastasaus van maken, dan noem je het Toscaanse courgettes. Het gaat erom dat je het een beetje kunt verkopen aan tafel. We hebben er ook merguez bij gegeten maar als je vegatonisch bent kun je er ook falafel bij eten/maken, zit je helemaal flex met je gecombineerde eiwitten.


Breng de saus, als de courgettes gaar zijn maar niet helemaal stukgekookt, op smaak met zout en peper en garneer de courgettes met de munt net voor je gaat opdienen: munt wordt er niet mooier op als hij warm wordt, vergeef het hem. Kliekjes mee naar werk morgen!